[ultimate_heading main_heading=”Testimonial”]Testimonial en verhaal van Marja van den Hurk[/ultimate_heading]
Door Marja van den Hurk
Op 19 april 2019, Goede vrijdag, met volle maan is mijn website, De Zilveren Maan, dankzij Astrid Bruurmijn eindelijk online gegaan. De domeinnaam had ik al zo’n 20 jaar geleden geregistreerd. Dit jaar ben ik officieel met mijn bedrijf gestart en werd het dus echt tijd voor het ontwikkelen van de website. Ik kende niemand die dat zou kunnen en heb aan de kosmos gevraagd dat ik iemand mocht ontmoeten die voor mij een website zou kunnen bouwen.
En ja,…. een ongelukkige, pijnlijke val met de fiets bracht me bij de fysiotherapeut. Haar vertelde ik over mijn bedrijf en mijn aanbod. Ze vermoedde dat dat iets voor Astrid zou kunnen zijn. Ze informeerde bij Astrid en die vroeg aan mij via de fysiotherapeut of ik al een website had! Ik geloofde mijn oren niet.
Astrid en ik hebben een kop koffie gedronken en het klikte. Ze begreep direct wat ik uit wilde stralen met mijn bedrijf en wat voor site ik graag wilde: kleurrijk, speels, toegankelijk met eigen teksten en foto’s. Heel snel regelde ze van alles met de provider en begon te bouwen. Daarbij hadden we voortdurend overleg, via de mail of via de telefoon. Ik was heel blij met haar professionaliteit, deskundigheid en persoonlijke benadering. De site groeide razendsnel en sloot helemaal aan bij wat ik wenste. De reactie van mensen in mijn omgeving is regelmatig: je website; daar zie ik jou in terug! Zo voelt het voor mij ook. De website geeft weer wat ik wil bieden. Ik vind het heel bijzonder dat Astrid in contact met mij, mijn website heeft gebouwd. Ik wil de samenwerking met Astrid dan ook van harte aanbevelen.
De ontmoeting en samenwerking met Astrid vind ik heel bijzonder en doet me denken aan een oud Chinees verhaal: het bijzondere paard. Omdat ik verhalenverteller ben, wil ik het verhaal hier graag met je delen. Herken je het?
Het bijzondere paard
Er was eens heel lang geleden een oude zieke man die verzorgd werd door zijn zoon, anders zou hij van honger zijn omgekomen. Ze hadden een kleine boerderij en maar net genoeg om te eten.
Op zekere dag stapte er een prachtig wild paard hun schuur binnen. De vader riep tegen zijn zoon dat hij gauw de schuurdeur dicht moest doen. Ze hadden nog nooit zo’n mooi paard gezien en dit prachtige paard zou zeker veel geld opbrengen op de markt. De buurman kwam voorbij en zei toen hij het nieuws hoorde:
Dit is een goede dag voor jullie, de goden zijn jullie welgezind.
Tot zijn verbazing zei de oude man: “Misschien hebben we geluk, misschien ook niet. De tijd zal het leren.”
Drie dagen later sprong het paard over de schutting en was verdwenen voor ze het tegen konden houden. Op het moment dat de buurman hiervan hoorde sprak hij zijn medeleven uit en zei: “Dat is nou ook pech hebben!”
Tot zijn verbazing zei de oude man: “Misschien hebben we pech, misschien ook niet. De tijd zal het leren.”
Er ging een week voorbij. De jongeman en zijn vader waren net bezig met het repareren van een hek, toen ze een enorm lawaai hoorden van stampende hoeven. Ze keken op en zagen een hele kudde wilde paarden aangevoerd door het paard dat een week geleden de schuur was ingelopen. Dat wilde paard bracht nu die hele kudde binnen de hekken van hun weiland. Snel deed de oude man het hek dicht. Daar kwam direct de buurman dit mirakel bekijken. Hij mompelde: “Nou als dat geen geluk is, dan weet ik het niet meer”.
Weer zei de oude man:
“Misschien hebben we geluk, misschien ook niet. De tijd zal het leren.”
De volgende dag probeerde zijn zoon het prachtige paard te berijden. Hij viel met een klap op de grond en brak zijn rechterbeen op twee plaatsen. De dorpsdokter was optimistisch, spalkte het been en zei dat de zoon over geruime tijd weer zou kunnen lopen, als hij veel zou rusten.
De buurman kwam: “Dit is slecht nieuws voor je met je reuma en je zwakke rug!”
De oude man zei weer: “Misschien hebben we pech. Misschien ook niet. De tijd zal het leren.”
Twee weken later reed een regiment soldaten het dorp binnen. Er was oorlog uitgebroken met het buurland. Elke jonge man werd verplicht om dienst te nemen in het leger en mee te vechten. Alle jongemannen uit het dorp werden meegenomen, behalve de zoon van de oude man met zijn gebroken been.
Geen van de jongemannen keerde levend uit die oorlog terug.
De zoon van de oude man genas en kon uiteindelijk zijn vader weer helpen.
En nog altijd als de oude man ernaar gevraagd wordt zegt hij:
“Je weet nooit of je pech of geluk hebt, zolang het verhaal nog niet uit is”.